Carlo Ancelotti konuştu, Arda Güler'in annesi hıçkıra hıçkıra ağladı! Milli futbolcu yazdığı mektupla her şeyi anlattı:

​

'SİZE HİKÂYEMİ ANLATMANIN ZAMANI GELDİ'​

The Players Tribune için hikâyesini yazan Arda Güler'in anlattıklarından önemli ve çarpıcı kısımlar şu şekilde: "Güzel ülkemin bütün çocuklarına: Size hikâyemi anlatmanın zamanı geldi. Bütün hikayemi. Bir futbol ülkesi olarak geleceğimiz hakkında çok düşünüyorum. Yolculuğumun bazılarınıza ilham vereceğini ve Türkiye’deki kız ve erkek çocuklarına, her şeyin mümkün olabileceğini gösterebilmesini umuyorum.​

'BABAM NİYE Mİ İFLAS ETTİ? FUTBOL!'​

Ben varlıklı bir ailede büyümedim. Bir futbolcunun oğlu değilim. Ankara’da bir apartman binasının birinci katında büyüdüm. Annem ev hanımıydı ve babam da yeni iflas etmiş bir dükkan işletiyordu. Niye mi iflas etti? Aslında Türkiye’de sorulan 100 sorudan 99’unun cevabı bu. Futbol.​

'BABAM SAYESİNDE, DOĞDUĞUM ANDAN İTİBAREN FENERBAHÇELİYDİM'​

O (Arda Güler'in babası) sadece bir Fenerbahçe taraftarı değildi, adeta Fenerbahçe’yle yaşıyordu. Hep, ‘Bizim damarlarımızdaki kan sarı-lacivert akar' derdi. Bir defasında biz derbide gol atınca, koltuktan öyle bir fırladı ki tavandaki lambayı kırdı. 2010’da son maç şampiyonluğu kaçırdığımızda ise, sinirle bir kutuya tekme attı ve ayağını incitti — tam bir çizgi film karakteri gibiydi. Babam sayesinde, doğduğum andan itibaren Fenerbahçeliydim. Neredeyse kelimenin tam anlamıyla.​

'OĞLUM, DÜKKANI KAPATMAMIZ GEREKİYOR...'​

Okulda Mahmut adında bir beden eğitimi öğretmenimiz vardı. Ben dokuz yaşındayken, bir gün babama beni Gençlerbirliği Akademisi’ne yazdırması gerektiğini söyledi. Babam buna hayır dedi çünkü oraya her gün gitmek bir saatlik yol demekti. Ama Mahmut Hocam bende bir şey görmüştü ve babamı ikna etti. Babam beni her gün idmana götürmeye başladı, bu onun için saatler süren bir işti. Bu sırada dükkan, ortağına emanetti. Ne olduğundan emin değilim ama bir gün babam beni bir kenara çekti ve “Oğlum ….. Dükkanı kapatmamız gerekiyor.” dedi. İflas etmiştik.​

'FENERBAHÇE BENİ İSTEDİ, AMA PARAYA İHTİYACIMIZ VARDI'​

Bir süre sonra, babamlar yeni bir dükkan açtılar. Bu durumumuzu hafifletti ama birkaç sene sonra Fenerbahçe beni istediğinde, aklımızda sadece futbol vardı diyemem. Paraya ihtiyacımız vardı. Karar vermemiz üç ay sürdü, çünkü böyle bir karar insanın tüm hayatını değiştirir. Ben 13 yaşındaydım, annem ve babam evden uzaklaşmamı istemiyordu. Benim hayalim Fenerbahçe’de oynamaktı ama bunun aynı zamanda çok riskli ve büyük bir karar olduğunun farkındaydık. İleride profesyonel bir futbolcu olacağımdan kimse emin olamazdı. Sonunda babam 'Boğulacaksan büyük denizde boğul' dedi. Bu da İstanbul demekti.​

'GUSTAVO 80 KİLO, YA BEN? BİR DERİ BİR KEMİK!'​

Bir gün, Fenerbahçe beni A takım hazırlık maçına çağırdı. O zaman 15 yaşındaydım. A takımı ile antrenman bile yapmamıştım. Büyüklerin ne kadar güçlü olduğunu gördüğümü hatırlıyorum. Luiz Gustavo… 80 kilo ve tamamen kas. Ya ben? Hiçbir şey. Bir deri, bir kemik…​

'PEREIRA DÖNDÜ VE ARDA HAZIRLAN DEDİ!'​

Sanırım Ağustos 2021'di ve Vítor Pereira beni ilk kez HJK Helsinki maçı için kadroya aldı. Takımda çok sakat oyuncu vardı ve ikinci yarı Filip Novak oyundan çıkmak zorunda kalınca, Pereira hocamız yedek kulübesine döndü ve elinde kalan üç oyuncuyu gördü. Birincisi kaleciydi. İkincisi de kaleciydi. Üçüncüsü ise top toplayıcıya benzeyen 15 yaşında bir çocuktu. 'Arda, hazırlan.' Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki. PlayStation'da titreyen şey sadece kumanda, gerçek hayatta ise tüm vücudun titriyor! Sahaya çıktığımda nasıl olduysa kendimi daha sakin hissettim ve sonra defterimdeki ikinci hayali hatırladım: Fenerbahçe için bir frikik golü atmak. Tüm hayatım boyunca bunları atıyordum.​